Eiland Palawan

Eindelijk hebben we weer internet! Bedankt voor jullie lieve berichtjes voor Sonja's verjaardag. We zijn echt aan het genieten hier.

12 januari 2014

Vanochtend geen wekker gezet maar waren toch om 7.00 uur klaar wakker. Een gezellige wandeling door het dorp gemaakt waar het al aardig druk was. Leuk om het leven te zien op zondag, het is net zo druk als doordeweeks. Tricycles rijden af en aan om oude vrouwtjes opgepropt te vervoeren naar de kerk. De bustickets had Cees gisteren al geregeld en vandaag even via de mobiel de vliegtickets geboekt. Dit grote dorp heeft geen pinautomaat, geen electriciteit in de kamers en langzaam internet, loopt echt achter. Eindelijke de verslagen kunnen schrijven en de was opgehaald. De dag ging snel om ook al deden we niet veel bijzonders. Om 20.00 uur vertrokken we met een grote nachtbus naar Manila. Dvd gekeken en een beetje weggedommeld.

13 januari 2014

De nachtbusrit ging snel. Dit hadden we niet verwacht omdat de nachtbussen in Vietnam een drama waren. Om 4.00 uur ging het licht in de bus aan omdat we al in Manila waren. Na drie kwartier kwamen we aan bij het busstation. Gelijk een koffietentje ingedoken om rustig wakker te worden. Een taxi gepakt naar het vliegveld. Je moet goed aangeven bij welke terminaal je moet zijn omdat ze alle vier ver uit elkaar liggen. We waren ruim op tijd dus moesten even wachten. Omdat we als eerste bij de incheckbalie waren kregen we stoelen bij de nooduitgang. Cees heeft het niet zo op kleine vliegtuigjes maar de vlucht van een uur ging goed. We arriveerde in de hoofdstad van het eiland Palawan (650 kilometer lang en heel smal), Pueto Princesa. Een heel klein vliegveld waar je in notime j bagage hebt en in een tricycle zit. De korte rit voelde echt lekker, het is warm en de zon schijnt. volop. De hoodstraat is druk maar er omheen is er alleen laagbouw en een hele gemoedelijke sfeer. In een rustige straat hebben we een kamer gevonden, was een tip van Jessica en Martijn. Het hostel heeft een dakterras met gezellige zithoekjes tussen de potten met planten en bloemen. We kijken uit op een baai van de Suluzee. Even onze ogen dicht gedaan want we waren gesloopt. Na twee uur slapen waren we weer fris en fruitig en zijn we naar de hoofdstraat gewandeld en een hapje gegeten. Op de terugweg een paar boodschappen gehaald. Het grappige is dat het winkeltjes zijn met een soort van loket. Je geeft aan wat je wilt hebben en ze maken een tas voor je klaar. Er is hier eel buitenleven en er spelen veel kinderen op straat die het maar al te leuk vinden om een praatje me je te maken. In de avond hebben we heerlijk op het dakterras onze eigen biertjes gedronken.

14 januari 2014

Bij dit hostel kan je zelf koken dus we begonnen de dag met een kopje thee met groene thee uit Holland. Een fruitshake op de hoek van de straat gehaald en een tricycle ingesprongen. We hadden de chauffeur de hele dag tot onze beschikking. Eerst reden we naar de grootste kerk van de stad. Er stond een lijkenauto voor de ingang dus Sonja durfde weer eens niet verder te lopen. Hand in hand met Cees werd Sonja de kerk ingesleurd. Een paar foto's gemaakt van de mooie binnenkant totdat Sonja er achterkwam dat er een plechtigheid bezig was en de grafkist in het gangpad zag staan. Rennen mag niet in de kerk maar Sonja stond snel weer buiten. Daarna nog een herdekingsplaats van de amerikaanse militeren bezocht, niet boeiend maar we hadden wel mooi uitzicht op de haven. We moesten van de chauffeur ook echt naar het oorlogsmuseum om meer te weten te komen over de historie van Palwan. Ook niet zo boeiend maar door de enthousiaste rondleiding door een lieve jongedame was het wel grappig.

Een stuk verder gehobbeld naar ons doel, the Iwang prison. De gevangenis heeft drie catogorien gevangenen, maximum beveiligd, medium beveiligd en minimum beveiligd. Er zijn 4 van zulke gevangenissen in dit land. Bij de poort met een gewapende bewaker moesten we ons inschrijven. Over een hobbelige weg door landbouwgebied en een straat met huisjes kwamen bij een groot complex. Hier zaten gevangenen ons al op te wachten. Vin Disel (onze hollandse Cees) werd naar binnen geroepen. Het eerste gedeelte is een souveniersshop waar ze de producten zelf maken. Achterin werd door verschillende gedetineerden een dansje opgevoerd op de muziek van de backstreetboys, hilarisch. Een tijdje gepraat met gedetineerden en bewaarders. In deze gevangenis zitten 2600 gevangen. In de maximum heb je geen vrijheid, in de medium iets meer en in de minimum heb je veel vrijheid. De minimum gedetineerden werken op het land, maken souveniers of andere wekzaamheden. Ze hebben een eigen bestaan opgebouwd op grond van de gevangenis en soms woont de familie ook hier. Als je 1 fout maakt dan zit je zo weer in de maximum gevangenis, een goed systeem. De meeste zitten hier al jaren vast, meer dan 20 jaar en moeten soms nog 10 tot 20 jaar of levenslang. Cees moest ook even laten zien hoe sterk hij is in de geimproviseerde gym. Ze zijn allemaal trots op hun tattoos en moesten ze allemaal zien. Het was erg interessant om te zien. Op de terugweg nog een rondleiding gehad in de krokodillenfarm. Aan het eind kon je in het restaurant krokodillenvlees eten!?! Laat in de middag waren we weer terug in ons hostel en hebben met de eigenaren nog een biertje gedronken en een hapje gegeten.

15 januari 2014

Met een canadese vrouw zijn we opgepropt in een tricycle naar het busstatoin vertrokken. De bus vertrok pas een uur later dus eerst nog over de locale markt geslenterd. Het visgedeelte stonk uiteraard maar hadden mooie gekleurde exemplaren liggen. Er lagen ook knalroze gekookte eieren, gek, dus die moest Cees even proeven. De eieren zijn gepekeld en zijn zouter. De bus met houten bankjes vertok om 10.00 uur. Door het jungleachtige heuvel/berglandschap reden we in een keer naar Sabang. In de bus zat een moeder die een kindje van 4 dagen oud bij zich had, bizar. Dat zal je in Nederland echt nooit zien. Aan het einde van de busrit stapte de dronken dorpsgek met een haan aan een touwtje de bus in. Hij begon een heel gesprek met Cees waar niets van was te verstaan, iedereen moest lachen in de bus. De bus stopte net voor het strand. Rechts was het strand met resorts en links het rotsengedeelte waar de dorpelingen wonen. Tussen de huisjes/hutten stonden een aantal mooie bungalows en zijn daar ook beland in een houten bungalow met terras en hangmat in een groene tuin vlak bij de zee. Door het dorpje gewandeld en samen met de candese vrouw en een italiaanse jongen op zoek gegaan naar een restaurant. Het was ontzettend donker en bij bijna alle restaurantjes was het stroom uitgevallen. Ze hebben oko maar elke dag stroom vanaf 18.00 uur maar nu dus helemaal niets. Alleen de resorts hadden stroom dus heel vervelend heerlijk gegeten en gedronken bij een buitenbar van een resort.

16 januari 2014

Vandaag wilde we naar de underground river, een grot van 7 kilometer lang. De meest toeristische attractie van Palawan. De laatste drie dagen was het dicht in verband met de hoge golven. De hele pier stond vol met dagtoeristen vanuit Puerto Princesa. Wij hadden geen zin om 4 uur te wachten om daarna als makke lammetjes achter elkaar aan te varen. We hebben samen met de canadese en de italiaan besloten een hike te maken naar de waterval die uitkomt op de zee. Het was een leuke tocht over loszittende keien. We zijn nu wel gewend aan het balanceren dus konden lekker op onze slippers. De waterval was niet heel groot maar wel mooi. Het was in de middag erg warm dus besloten om lekker op het strand te gaan liggen. Heerlijk om even helemaal niets te doen en te moeten. We waren lekker in de relaxemoot. We waren zo ontspannen dat we eind van de middag ook maar een massage op het strand namen. Deze was heel uitgebreid en duurde 1.5 uur. Onze bungalow is super leuk dus daar hebben we nog even in de hangmat gelegen en later in de avond hebben we bij een strandtent met uitzicht op zee met zijn vieren gegeten. Het was volle maan en de maan schitterde op het water en de bootjes.

17 januari 2014

Backpacks weer ingepakt en op naar de volgende locatie, Port Barton. Gisteren zeven verschillende opties gekregen om te reizen. Reisburo's heb je hier niet dus de locals en andere toeristen geven tips. We wisten alleen dat we vroeg uit bed moesten omdat bijna al het vervoer om 7.00 uur vertrekt. Op de pier hoorden we dat er vandaag misschien een boot ging, dat is te riskant dus verder gelopen. Er stond een jeepney klaar die vertrok dus hebben we de tassen op het dak gegooid en zijn vertokken met scholieren, moeders met kinderen en mannen die naar hun werk moesten. De scholieren moeten hier vaak ruim een uur reizen naar school en de kleine kinderen zijn zo lief en rustig, we hebben niet een keer een kind horen jammeren of huilen. Ze vinden het wel leuk om naar je te staren en als je naar ze lacht lachen ze verlegen terug. Bij een kruising werden we met nog een israelisch stel de jeepney uitgezet. Hier moesten 15 minuten tot 2 uur wachten op de enige bus die vandaag naar Port Barton ging. Ontbeten in het enige restaurantje en na 1.5 uur konden we de bus in stappen die naar 5 minuten rijden een grote stop had. Voor reizen in Filipijnen moet je veel geduld hebben. Het laatste uur was een ralley. Over een stoffig zandpad reed de bus echt hard. Als de bus stopte kwam al het stof de bus in en we moesten ons met twee handen vast houden want we vlogen van links naar rechts en omhoog. De kuikens die onder onze bank in een kartonnen doos met een paar luchtgaatjes zaten ging steeds harder piepen. Er werden grote boomstammen op het dak geladen en zelfs een aantal emmers water die ze uit een riviertje tapte gingen het dak op?!? Het was dus niet alleen een passagiersbus maar ook veevervoer, vrachtwagen en ralleycar.

In de middag kwamen we aan in Port Barton. Een leuk rustig dorpje in een baai met palmbomen en veel bungalows op het strand. Voor het eerst moesten we moeite doen om een slaaplaats te vinden. Cees is met de israeler bij de tassen gebleven en de dames zijn gaan rondvragen. Bijna alles was vol of ze hadden nog een grote dure familiekamer over. Na driekwartier toch een hele mooie houten lodge gevonden die van binnen erg kleurrijk is. Bij een strandtentje neergeploft. Een lekkere strandwandeling gemaakt en een hapje gegeten bij een super leuk tentje (boomhut). Kussens op de vloer en hangend gegeten, top!